OGNIWO FAMILY
OGNIWO FAMILY
#OGNIWOFAMILY
JAK ROZPOCZĘŁA SIĘ TWOJA HISTORIA Z KLUBEM?
Treningi w Ogniwie rozpocząłem 28 kwietnia 1980 r. Pierwszy mecz rozegrałem 25 maja. Z klubem związany jestem od urodzenia.
Spotkałem na ulicy Edwarda Hodurę, z którym znaliśmy się z widzenia ze stadionu. To on zaprosił mnie i brata do współpracy w klubie.
W drugiej połowie lat osiemdziesiątych trafiłem na pierwszy mecz Ogniwa. To nie był przypadek. Panieńskie nazwisko mojej mamy to Cackowska (z tych Cackowskich), a więc to była kwestia czasu. Dziś współpracuję z klubem jako spiker
Ja zacząłem swoją historię w 89 roku jednak żadnych zdjęć nie posiadam. Mieszkając obok stadionu to była kwestia czasu, aż zacznę grać. Teraz zaszczepiłem mojego syna, gra i ma 9 lat. Już sezon ma za sobą. Pierwszy trening rugby był czymś super, cały dzień o tym mówił.
Na Ogniwo byłem zabierany od urodzenia. Pierwsze przebłyski i zdjęcia mam z 1993/4 roku, później brat Robert zabrał mnie na obóz w 1996 roku, pod okiem śp. trenerów Żuka i Opieki. Na zdjęciu ja z starszym bratem i ojcem. W rugby grał też mój najstarszy brat, Marcin.
Do klubu trafiłem na wiosnę 1996 dzięki Stefonowi Wrycza i Michałowi Szamborskiemu. Przez te wszystkie lata poznałem wielu wspaniałych ludzi, którzy zostali moimi przyjaciółmi na całe życie. Miałem przyjemność grać z bratem Marcinem, który dzisiaj dodatkowo święci sukcesy jako członek sztabu szkoleniowe. Największym sukcesem jest Mistrzostwo Polski zdobyte w 2003 roku. Cieszę się, że po mnie koszulkę przejął wyjątkowy zawodnik (nazwisko na zdjęciu).
Można powiedzieć, że w Ogniwie jestem całe życie. Na boisku uczyłem się chodzić i od najmłodszych lat kibicowałem mojemu ojcu – Jarkowi. Miałem ok. 9 lat, gdy przyszedłem pierwszy raz na trening.
W 2002 r trafiłem na trening kadetów do trenera Szostka żeby spróbować się w rugby. Zostałem aż do ukończenia wieku seniora.
Byłem pomysłodawcą jednego z pierwszego grafity na naszym osiedlu Kamionka. Robiłem naklejki Ogniwa. W klubie grało paru moich kolegów. A jeszcze większym kibicem stałem się od momentu kiedy zaczął grać mój brat Mateusz Piotrowski.
Zacząłem grać jakoś w 2007 r. Na pierwszy trening przyprowadził mnie mój brat który aktualnie też wtedy trenował.
Swoją przygodę w rodzinie Ogniwa rozpocząłem w 2010 roku, gdy ówczesny zarząd zaproponował mi objęcie stanowiska dyrektora klubu. W pracy bywały ciężkie dni, ale niezwykła atmosfera i mnóstwo osobowości, które dzięki niej poznałem z nawiązką wynagrodziły wszystkie napotkane trudności.
Moja historia z Ogniwem zaczęła się w 2014 roku, odkąd zaczęłam być z jednym z zawodników. Od tamtej pory wspieram Ogniwo na każdym meczu, a w przyszłości mam nadzieję, że zobaczę swojego syna na boisku z jajowatą piłką. 💙💛🏉
Do trenowania w klubie Ogniwo Sopot zachęcił mnie brat i jego koledzy. Tak mi się spodobało że zostałem do dziś i nie mam zamiaru nigdzie odchodzić.
Na studiach podyplomowych poznałem Adama Pogorzelskiego, który zabrał mnie na mecz wyjazdowy Ogniwa do Krakowa i zaraził mnie wielką sympatią do Klubu, Zawodników i Działaczy. Niech ta piękna Historia Klubu trwa i obfituje w kolejne sukcesy! 😉
Gdy miałam 3 lata tata zaprowadził mnie na stadion Ogniwa. Od tego czasu bywam tam bardzo często z młodszą siostrą.
2017 okno transferowe 🙂 przejście z RC Arka Rumia do Ogniwo Sopot pod skrzydła super trenera Tomasza Formeli.
Przyjechałem na finał Ekstraligi 2019.
Nasza Przygoda zaczela się w październiku. Jako mama podeszłam przerażona do tego sportu a teraz nie wyobrażam sobie żeby nie uczestniczyć w treningach syna i i codziennych aktualnościach związanych z Ogniwo Sopot.